Mijn reis begon in Nederland, waar ik voor het eerst in aanraking kwam met haptotherapie. Het raakte me diep. Eindelijk vond ik een taal die voorbij woorden ging – een manier van werken waarin het lichaam mag spreken, waarin voelen centraal staat. Dat werd het begin van een pad waarin ik steeds dichter bij mezelf kwam, en waarin ik me later verder verdiepte met de opleiding tot haptotherapeut.

Tijdens een bijzonder weekend in de winter maakte ik kennis met koudetraining. De stilte van het ijsbad bracht me naar een plek waar alles overbodigs wegvalt en alleen nog het moment telt. Sindsdien is koude training een vast onderdeel van mijn leven. Nog steeds stap ik regelmatig in het koude water – niet om iets te bewijzen, maar om aanwezig te blijven in mezelf, in mijn kracht, en in contact met wat écht is.

In Zweden, omringd door natuur en ruimte, reisde ik samen met mijn zoon. Hij spiegelde me in zijn openheid en wijsheid. Zijn vertrouwen en gevoeligheid leerden mij om los te laten zonder te sturen. In die ervaring werd ik diep geraakt. Ik ontmoette de adem als gids – niet als techniek, maar als een levensstroom die me uitnodigde om te vertragen, te openen en opnieuw te vertrouwen.

In Marokko, op een retreat, werd ik opnieuw diep teruggebracht naar mijn lijf. De warmte, de stilte, de beweging – het gaf me de ervaring hoe helend het is om werkelijk aanwezig te zijn in je lichaam, in je adem, in jezelf.

En toen kwam Zuid-Afrika. Daar volgde ik de opleiding tot ademcoach. Maar het was meer dan een opleiding. Het was een periode van loslaten, van me verloren voelen. Ik had geen oude patronen meer om op terug te vallen, maar er was ook nog niets nieuws om me aan vast te houden. Het voelde als leven tussen twee werelden. Rauw, leeg en tegelijk vol belofte. Daar begon mijn overgave aan het niet-weten. Daar leerde ik werkelijk ademen.

Na al die reizen kwam ik terug in Nederland. Maar dit keer anders. Ik had mijn fundament gevoeld, in mijzelf. Ik wist dat het tijd was om werkelijk te landen – om te bouwen aan een plek waar anderen ook mogen thuiskomen. Mijn droom werd werkelijkheid toen ik mijn schip kocht. Een plek op het water waar ruimte is voor adem, stilte, contact en vertraging.

En dan is er nog mijn rug – zichtbaar op de foto, met littekens én met een verhaal. Ik ben zeven keer geopereerd. Zeven keer werd ik letterlijk stilgezet. Zeven keer werd ik uitgenodigd om opnieuw te voelen, opnieuw te kiezen, opnieuw te balanceren. Revalideren was zwaar. Elke keer opnieuw werd mijn vertrouwen op de proef gesteld. En elke keer opnieuw vond ik de moed terug. Niet door harder te vechten, maar juist door zachter te worden. Door te luisteren. Door in verbinding te komen met mijn lijf, precies zoals het is.

De pijn die ik heb gekend is niet mijn vijand geworden, maar een leermeester. Het leerde me dat verzachten geen opgave is, maar een uitnodiging. Dat beperking soms de weg opent naar een diepere vrijheid. Ik voel me niet beperkt. Integendeel. Ik ben zó dankbaar dat ik nog kan doen wat ik doe – dat ik leef, beweeg, voel. Het had allemaal anders kunnen lopen. De littekens op mijn rug zijn geen sporen van gebrokenheid, maar tekenen van groei. Van veerkracht. Van leven.

Daarom doe ik dit werk. Omdat ik weet hoe het is om jezelf kwijt te raken – én om jezelf terug te vinden. Omdat ik geloof in de kracht van aanwezigheid, in zachtheid zonder omwegen, en in de moed om werkelijk te voelen.

Mijn reis heeft me gevormd. Niet als titel, maar als mens. En precies dát breng ik mee in mijn werk.