Vanuit-je-zelf-vertrouwen

Wat mag ik mezelf een trotse en dankbare vrouw noemen. De website is live en zoals je leest ben ik, sinds lange tijd, weer begonnen aan mijn eerste blog. Ik word er zo blij van.

Ruim twee jaar geleden besloot ik om even een rustpauze in te lassen. Ik had tijd en ruimte nodig om los te laten, te voelen, te ontdekken en te leren. Die tijd en die ruimte heb ik genomen. En heel langzaam is me duidelijk geworden welke richting ik op mag gaan. Ik ben blij dat ik met jou mag delen, je hopelijk mag inspireren en je mag laten weten dat ik er ben. Voor jou.

Na de rustpauze is Vanuitjezelf opnieuw gaan ademen. De energie van de levenslessen die ik de afgelopen twee jaar heb mogen ontvangen waait er als een zwoele zomerbries doorheen. De bries die ik nu over mijn huid voel waaien terwijl ik tussen het groen in de schaduw zit te schrijven. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

En in de glimlach schuilt dankbaarheid. Dankbaarheid die ik zo diep van binnen voel voor alles wat er op mijn pad komt. En de wijsheid die ik heb gekregen om te ontvangen, te ontdekken en te leren.
Op dat pad wandelen een paar hele bijzondere mensen met me mee die elk vanuit hun eigen wijsheid mij hebben geholpen om te staan waar ik nu sta. Dank je wel dat jij er bent.

Het pad dat ik de afgelopen twee jaar gelopen heb heeft mij op verschillende plekken gebracht. Op het water, in Marokko en in Zuid Afrika. Maar bovenal was het een reis naar binnen.

Om Vanuitjezelf weer opnieuw te kunnen laten ademen heeft het me geholpen om stil te staan bij wat het de adem had ontnomen. En dat stilstaan ging niet vanzelf. Op sommige momenten ben ik stil gezet. En ondanks dat dit soms letterlijk pijnlijk was,  was het nodig en nu terug kijkend heel erg welkom. Want het antwoord kwam niet vanzelf.
De reis raakte soms aan mijn ongeduld. Ik wilde zo graag weten wat er dan niet klopte. Wat ik dan te doen had.
Ik had de neiging om vooral buiten mezelf te zoeken. Ik keek om me heen, vooral naar anderen die in mijn ogen wel doen wat ik maar niet voor elkaar leek te krijgen. Ik bleef zoeken naar wat anderen dan wel hadden wat er bij mij leek te ontbreken.
Ook ging ik op zoek naar kennis. Een opleiding, cursus, masterclass om het fundament te verstevigen, op zoek naar vertrouwen.
Laat ik voorop stellen dat alle kennis die ik heb opgedaan me enorm heeft verrijkt wat zeker een fundament is geworden voor wat ik te bieden heb met Vanuitjezelf. Het heeft mij niet alleen kennis gegeven, het heeft mijn lessen in het leven verdiept.

Maar door mijn focus te leggen op dat wat leek te ontbreken, bleef er geen ruimte meer over om te voelen wat dan wel, waar het werkelijk over ging. En geloof me, dat was niet iets wat ik te doen had.

Toen de wind ging liggen kwam ik erachter wat er ontbrak. En dat had werkelijk niks te maken met iets buiten mezelf.  Het had te maken met iets wat heel diep van binnen zit. Iets wat ik tot nu toe niet heb durven aankijken, wat ik lange tijd heb weten te verstoppen, misschien wel het meest voor mezelf. Het zou wel eens kunnen zijn dat anderen het al gezien hebben voordat ik het zelf zag.

En dit terwijl, juist door het aan te kijken en te begrijpen waar het vandaan komt, zo waardevol is geweest om me te helpen terug te komen bij mijn essentie. Het is iets wat ik ben gaan geloven. Door mijn leven te leven zoals ik het toe nu toe heb gedaan ben ik bij de essentie vandaan geraakt. Ik ben het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt. Ik ben onderweg op mijn reis kwijt geraakt te geloven in mezelf, in wie ik in essentie ben en wat ik vanuit deze essentie voor anderen kan betekenen. En in plaats van stil te staan bij wat er is, was ik gefocust op wat zou moeten zijn.

Is het belangrijk om te weten wáár ik het ben kwijt geraakt?  Voor mij is het vooral belangrijk te begrijpen dát ik het ben kwijt geraakt en daar met compassie naar te kijken. Geen oordeel op dat door gebrek aan vertrouwen ik me niet heb durven laten meevoeren met de wind. Dat ik te vaak mijn adem in heb gehouden. Dat ik niet geloofd heb in dat hetgeen voor mij bedoeld is echt op mijn pad zal komen.

Het ging niet om het terugkrijgen van het vertrouwen in mijzelf, maar om het loslaten van mijn negatieve geloof. Wat me heeft geholpen is het te erkennen en het te delen. Door me kwetsbaar op te stellen en het eerlijk te durven uitspreken werd ik me er steeds meer van bewust dat dit geloof niet gaat over wie ik in essentie ben. Het is een verhaal over mezelf die me niet verder helpt. En eerlijk, ik kan me steeds minder voorstellen dat dit de verhalen zijn die ik zou moeten geloven.

Het eerlijk uitspreken begon bij mezelf. Mezelf in de spiegel aankijken. Als je de moed hebt om jezelf écht in de ogen te kijken, door alle laagjes heen kun je niet anders dan te zien wie je werkelijk bent.
Hierdoor ging ik meer en meer voelen dat het me geen recht deed door mezelf te blijven wijsmaken dat ik het toch niet zou kunnen. Dat dit me ervan zou blijven weerhouden om voor anderen van betekenis te zijn op een manier die naadloos bij mij aansluit.
Door het te delen met anderen werd ik gesterkt, zonder in afhankelijkheid terecht te komen. Het werkelijke geloof komt vanuit mezelf.
Ik heb de rijkdom mensen om me heen te hebben die me de spiegel voorhouden. Een spiegel die me laat zien wie ik werkelijk ben. De verhalen die ik over mezelf hebt bedacht  laat deze spiegel slechts zien om me er bewust van te maken. Zodat het me kan leren waar ik wel naar mag kijken.

En nu ik het begrijp, de compassie voel, ontstaat er ruimte. Ruimte om te voelen dat wat ik dacht te zijn kwijt geraakt onderdeel is van mijn essentie. De essentie van waaruit ik wil leven en voor anderen van betekenis wil zijn.

Zelfvertrouwen is niet iets wat je moet leren. Als je gelooft dat je van nature goed bent, dat je niet iets hoeft te worden omdat je goed bent is dat je vertrouwen.