Cadeautje

Controle is altijd al een thema geweest in mijn leven. Als kind was ik perfectionistisch. Er is een periode geweest dat het me behoorlijk in de weg heeft gestaan en een grote impact heeft gehad op mijn dagelijkse leven. Ik was steeds maar bezig om ervoor te zorgen dat alles, in mijn ogen, perfect was. Dit ging niet alleen over dat alles in huis netjes moest zijn, tot ergernis van mijn ouders, maar ook alles wat ik deed moest perfect zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik voor school een stuk moest schrijven, wat we toen nog met pen en papier deden. Ik maakte op het eind een fout en heb het hele stuk opnieuw geschreven. De krant was al opgeruimd voordat mijn moeder de kans had gehad om hem te lezen. 

Je kunt je afvragen wat is dan perfect? Ik kan je vertellen dat je deze grens dan steeds weer verlegd. Elke keer als ik had gedaan zoals het in mijn ogen perfect zou zijn was er wel weer iets anders wat mijn aandacht trok om te verbeteren. 

Een andere vorm van controle diende zich aan toen ik 15 jaar was. Ik ontwikkelde een verstoorde relatie met eten. Ik ging op reis met school en het geen controle hebben over wat ik te eten zou krijgen, mijn angst om er ziek van te worden zorgde ervoor dat ik het liever uit de weg ging. Zo kwam ik erachter dat ik het best lang vol kon houden zonder eten. Ik werd er goed in wat mij een gevoel van controle gaf. Dit gevoel van controle heb ik steeds meer ingezet op momenten dat het moeilijk was, het oncomfortabel werd in mijn leven. Het werd steeds meer een gevoel van veiligheid waar ik me achter kon verschuilen. Ik leerde bij mezelf weg te gaan om maar niet te hoeven aankijken wat er in mijn binnenwereld leefde.

Jarenlang heb ik de nood gehad om een bepaalde vorm van controle te hebben. Uit angst dat er dingen zouden gebeuren die ik niet zou kunnen overzien. Of erger nog, misschien niet aan zou kunnen. Heb ik mijn controledrang gevoed met het geloven dat er in mijn kindertijd geen dingen zijn gebeurd die niet bij het leven horen, juist doordat ik zo bezig was alles te controleren? Het heeft me in ieder geval geholpen om bij mijn binnenwereld vandaan te blijven. 

Het was zo’n overlevingsmechanisme geworden dat ik me nooit heb afgevraagd wat er zou gebeuren als ik de controle los zou laten. Of de uitkomst hetzelfde of misschien wel mooier zou zijn als ik het los zou laten. 

Totdat er dingen in mijn leven gebeurden waar ik, hoe hard ik mijn best ook deed, geen controle over had. Als er mensen in je leven komen die het slecht met je voor hebben, dan kun je soms niet anders dan, zoals mijn advocaat altijd zei, ‘Stil zitten als je geschoren wordt’. 

En zo heb ik beetje bij beetje geleerd om de controle los te laten en te doorleven wat er op mijn pad kwam. En dat waren een paar intense jaren. Jaren vol angst, verdriet, woede en ongeloof. Momenten waarop ik het vertrouwen dat ik hier door heen zou komen en er sterker en wijzer uit zou komen, helemaal verloren ben. En toch ben ik blijven staan. Omdat ik tegen mezelf heb gezegd: ‘Ze kunnen me alles afnemen, behalve wie ik werkelijk ben'. Zoals de cursus in wonderen zegt: ‘Dat wat werkelijk is, kan niet bedreigd worden’. 

Dat wil niet zeggen dat ik niet voor mijzelf ben opgekomen. Echter, steeds minder vanuit angst en de behoefte aan controle, maar meer en meer vanuit vertrouwen. 

Dit hele proces heeft 5 jaar geduurd, en dit was het begin van mijn persoonlijke proces. Mijn proces in het loslaten van de controle en leren doorleven wat er op mijn pad kwam. Leren vertrouwen en geloven in mezelf. Durven aankijken wat er leeft van binnen en kunnen blijven bij dat wat er is. Dichtbij mezelf, met compassie en zelfliefde.

In de afgelopen jaren heb ik dit vertrouwen steeds sterker weten te maken. Dat ging stapje voor stapje. Door, hoe spannend soms ook, een stapje terug te en af te wachten wat er zou gebeuren. Geen controle te nemen, maar mijn hart en mijn handen te openen om te kunnen ontvangen. Ruimte te maken voor de wonderen op mijn pad. 

Meditatie, lezen, maar vooral het durven ervaren heeft me heel erg geholpen om meer en meer te leven vanuit vertrouwen. En zo zie ik steeds meer wonderen op mijn pad. En geloof me, dat zijn er nogal wat. En hoe meer wonderen ik zie, hoe meer ik leef vanuit dankbaarheid. 

Dit geeft me een gevoel van rust en sterkt mijn vertrouwen. 

Dus als er soms gezegd wordt dat, wanneer het moeilijk of oncomfortabel is in je leven, dit een cadeautje is…. Probeer dan eens bij jezelf te voelen of je bereid bent om het cadeautje uit te pakken.